Γεννήθηκε στη Χηλή της Βιθυνίας το 1873. Υπήρξε απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Τον Σεπτέμβριο του 1906 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης, για να αναδειχθεί στο εξής όχι μόνο εκκλησιαστικός, αλλά και εθνικός μαχητής σε σκληρούς αγώνες. Υπήρξε αγωνιστής από τους γενναιότερους και με υψηλό το φρόνημα της φιλοπατρίας, με περιφρόνηση προς τον θάνατο και τις κακουχίες. Το 1916 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Ιωαννίνων. Σε αναγνώριση των μεγάλων υπηρεσιών που προσέφερε στο Έθνος και στην Εκκλησία εξελέγη την 4η Ιουνίου 1949, από την Ιεραρχία, παμψηφεί Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Οπαδός των δυναμικών λύσεων, με αποδεδειγμένο θάρρος και αγωνιστικότητα, ο Σπυρίδων ανέπτυξε ασυνήθιστη δραστηριότητα και ως Αρχιεπίσκοπος. Μεταξύ των άλλων οργάνωσε την αποστολή του «δέματος επαναπατρισμού» και την εξόρμηση διαμαρτυρίας για τα Ελληνόπουλα που απήχθησαν από τους αντάρτες. Μερίμνησε για τη μισθοδοσία του Κλήρου, οργάνωσε και χρηματοδότησε μέσω πανελληνίου εράνου την ανοικοδόμηση των ναών της χώρας που είχαν καταστραφεί από τον πόλεμο, ενίσχυσε τον θεσμό της Αποστολικής Διακονίας και κινήθηκε δραστήρια, για να δοθεί υγιής λύση στο ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας. Επιπλέον, τέθηκε επικεφαλής της Πανελλήνιας Ένωσης Κύπρου και υπήρξε ομιλητής σε συλλαλητήρια που είχαν οργανωθεί. Σε όλη τη ζωή του ο Σπυρίδων υπήρξε εθνικός και εκκλησιαστικός άνδρας, φορέας των παραδόσεων και του αγωνιστικού φρονήματος του Ορθόδοξου Κλήρου. Απεβίωσε στην Αθήνα την 21η Μαρτίου 1956 σε ηλικία 83 ετών, διαθέτοντας τον εαυτόν του στη διακονία της Εκκλησίας και του Έθνους, γι’ αυτό και άφησε τη φωτεινότερη παρακαταθήκη ως αγωνιστής Ιεράρχης.