Γεννήθηκε στη Δημητσάνα το έτος 1890. Μετά την αποφοίτησή του από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών διετέλεσε Ιεροκήρυκας Φωκίδας και Αρχιγραματέας της Ιεράς Συνόδου. Τον Οκτώβριο του 1924 εξελέγη τιτουλάριος Επίσκοπος Σταυρουπόλεως και προήχθη σε Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας τον Μάρτιο του 1931. Την 15η Νοεμβρίου 1944 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Πατρών, διαδεχόμενος τον Αντώνιο Παράσχη. Την 7η Αυγούστου 1957 εξελέγη από την Ιεραρχία Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Ως Προκαθήμενος ο Θεόκλητος πέτυχε σειρά μέτρων, σπουδαιότερα από τα οποία ήταν η κατάργηση του μεταθετού των Μητροπολιτών, η εξύψωση του εφημεριακού Κλήρου, η ίδρυση Σχολής Διακονισσών και του Πνευματικού Φροντιστηρίου Πεντέλης, η δημιουργία εκκλησιαστικών Σχολών, η προβολή νέων Κληρικών, η αποστολή Ιεροκηρύκων στις επαρχίες κ.α. Υπήρξε «ήρεμος και νουνεχής», σοφός από τη φύση του, διέθετε πρακτικό νου και δημιουργικές ικανότητες. Απεβίωσε στην Αθήνα την 8η Ιανουαρίου 1962.