Γεννήθηκε το 1880 στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας. Αφού αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης αρχικά υπηρέτησε ως Αρχιδιάκονος του εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου, τότε Μητροπολίτη Δράμας και μετέπειτα Σμύρνης. Το 1910 εξελέγη Βοηθός Επίσκοπος αυτού, φέροντας τον τίτλο της ΄΄πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Τράλλεων΄΄. Ακολούθως εξελέγη Μητροπολίτης Φιλαδελφείας και το 1919 μετατέθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Εφέσου.
Μετά την Μικρασιατική καταστροφή διέφυγε στην Αθήνα, όπου διορίσθηκε αποκρισάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Το 1924 εξελέγη Μητροπολίτης Βερροίας και Ναούσης και λίγο αργότερα Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου. Από εκεί ανήλθε στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών την 14η Φεβρουαρίου 1962, μετά από μεγάλη δοκιμασία της Εκκλησίας. Με το αναμφισβήτητο κύρος και την ακτινοβολούσα μορφή του συντέλεσε στο να καταπαύσει αμέσως ο σάλος και ο δεινός εκείνος κλονισμός της Εκκλησίας, τον οποίο είχε προκαλέσει η άνοδος στον θρόνο του Ιακώβου Βαβανάτσου.
Ο Χρυσόστομος ως Αρχιεπίσκοπος εργάσθηκε με ασυνήθιστη αντοχή σε όλους τους τομείς και αναδείχθηκε θρησκευτικός ηγέτης ικανότατος. «Εποίμανε την Εκκλησία εν δικαιοσύνη, εν πραότητι και πολλή υπομονή». Η πολυποίκιλη εθνική του δράση και η ενεργή συμμετοχή του στους εθνικούς αγώνες, το υψηλό φρόνημα της φιλοπατρίας, η ευρύτατη παιδεία του και η αρετή του τον ανέδειξαν σε μία από τις επιφανείς εκκλησιαστικές μορφές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ένας ογκώδης «τιμητικός τόμος», που εκδόθηκε με αφορμή το Ιωβηλαίο της 50ετηρίδας της Αρχιερατείας του, προβάλλει ανάγλυφη την εικόνα του Ιεράρχη.
Μετά την εγκαθίδρυση του δικτατορικού καθεστώτος αρνήθηκε να παραιτηθεί, όπως του υποδείχθηκε, αλλά εφαρμόσθηκε και για τον Αρχιεπίσκοπο το όριο ηλικίας, οπότε εγκατέλειψε τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο την 10η Μαΐου 1967. Απεβίωσε την 9η Ιουνίου 1968, Κυριακή της Πεντηκοστής.