Γεννήθηκε στην Τρίπολη τον Οκτώβριο του 1848. Μετά τις θεολογικές του σπουδές εισήλθε στις τάξεις του ιερού Κλήρου. Τον Δεκέμβριο του 1892 εξελέγη Επίσκοπος Μονεμβασίας και Λακεδαίμονος και την 4η Νοεμβρίου 1902 διαδέχθηκε στον Μητροπολιτικό θρόνο των Αθηνών τον Προκόπιο Β΄. Ως Μητροπολίτης ο Θεόκλητος κατέβαλε κάθε προσπάθεια για την ίδρυση Γενικού Εκκλησιαστικού Ταμείου και υποστήριξε με σθένος τα δίκαια της Εκκλησίας απέναντι στην Πολιτεία. Η ίδρυση του Εκκλησιαστικού Ταμείου, όπως και ο νόμος ο σχετικός με τις ενορίες, τα προσόντα εφημερίων και ενοριακού Κλήρου αποτέλεσαν σταθμό στην Ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο Θεόκλητος παρασύρθηκε στο γνωστό κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου ανάθεμα της 12-12-1916, γεγονός άκρως επιζήμιο για την Εκκλησία, γι’ αυτό και καθαιρέθηκε από το Ανώτατο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο, για να επανέλθει στον θρόνο το 1920, αντικανονικά όμως, χωρίς προηγούμενη αθώωσή του από το Εκκλησιαστικό Δικαστήριο. Τούτο προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, γι’ αυτό και συγκλήθηκε από την επαναστατική Κυβέρνηση, στις 30-12-1922, Μείζων Σύνοδος αποτελούμενη από 18 Αρχιερείς, η οποία αναθεώρησε την ποινή του Ειδικού Δικαστηρίου, και ο Θεόκλητος αποκαταστάθηκε στο αξίωμά του, παρέμεινε όμως έκπτωτος του θρόνου. Αξιοσημείωτο γεγονός κατά την β΄ περίοδο της Αρχιερατείας του (1920-1922) είναι η αναγνώριση ως Αγίου του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄. Επιπλέον, επί των ημερών του όλες οι Επισκοπές προήχθησαν σε Μητροπόλεις και οι Επίσκοποι ονομάσθηκαν Μητροπολίτες, ενώ η Μητρόπολη Αθηνών κλήθηκε Αρχιεπισκοπή και ο Ποιμενάρχης της έλαβε τον τίτλο «Μακαριώτατος, υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Ελλάδος». Ο Θεόκλητος απεβίωσε την 19η Δεκεμβρίου 1931, ενώ ησύχαζε στην Ι. Μονή Πετράκη.